Yazı dilini “konuşma dilinin, özelliklerine bakılmaksızın yasal şekli” olarak tanımlayabiliriz. Ancak, bu tür bir dilin aşağıda tartışacağımız diU makalesi ile aynı olmadığını hemen eklemeliyiz.
Yazılı dil, kendine has geleneği, grameri ve biçimleri olan bir dildir. Yukarıda verdiğimiz örneklerden de görülebileceği gibi, kelimeleri biraz farklı bir şekilde söylesek de yazma geleneğini sürdürüyoruz; Her nasılsa, yazılı biçimlere ve kelimelere tam olarak uymuyor.
Lehçeye dayalı bir lingua franca’nın onunla yazışmalarda ve ders kitaplarının, bilim ve sanat eserlerinin yazılmasında kullanılması sonucu ortaya çıkan yazı diline biz diyoruz. Bu özelliği ile yazı dili, bazı yazarların kullandığı ortak dil ve edebî dil ile eş anlamlı kabul edilebilir.
Bugün Türk dilinin İstanbul lehçesine dayanan yazı dili, ortak dilimiz, yazı ve edebiyat dilimizdir. Ancak bazı yazar ve şairlerin, bazı akımların ve edebî ekollerin dili (örneğin Tevfik Fikret ve Halit Ziya Uşaklıgil’in temsil ettiği edebiyatçıların dili), söz varlığı bakımından ayırt edici bir özellik gösterir. aşağıda açıklanacak olup, değineceğimiz özel diller gibi toplumun belirli bir kesimi ile özel diller arasında sayılabilir. Sanat ve bilim dili her ülkede daha geniş ve daha spesifik bir kelime dağarcığına sahipti. Ancak genel olarak edebî dil ile yazı dili eşanlamlı olarak kullanılmaktadır.
Bazı diller sadece konuşulan diller olarak varlığını sürdürmektedir. Bu diller genel olarak ilkel toplumların dilleridir. “Yazılı Türkçe” dediğimizde elimizdeki yazılı ürünlerden ilki VIII. Kökleri on altıncı yüzyıla kadar uzanan, günümüze kadar her aşamasında Asya ve Anadolu’da pek çok eser bırakmış bir dilden anlıyoruz.
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]