Türkçe kelimelerdeki fonetik ünsüzler /b/, /c/, /d/, /z/, /ğ/, /l/, /m/, /n/, /r/, /v/, /r/, / fonetik ünsüzlerle z /; /ç/, /f/, /h/, /k/, /p/, /s/, /ş/, /t/ ünsüzleri sessiz ünsüzlerle gelebilir. Buna statik uyum denir. Ancak bu ünsüz, yalnızca fonetik karşılıkları anlaşılmayan (/b/-/p/; /c/-/ç/; /d/-/t/; /g/-/k/; /j/-) ünsüz çiftleri için geçerlidir. / ş/; /s/-z/ ve /v/- /f/) içerir ve özellikle kelime tabanına ek eklendiğinde ortaya çıkar.
Örneğin {+CX} eki, göz (eye-cu) kelimesinin üzerine gelindiğinde /z/ sesinden sonra gelen /c/ sesiyle birlikte kullanılır; â kelimesine ise /ç/ (cook-çı) sesiyle eklenir. Bir ünsüzle başlayan ve sabit fonetik karşılıkları olan Türkçe morfemler genellikle şu kuralı izler: sil-gi, at-kı, bilgin, suratsız, gel-di, Uç-tu, home-de, Baş-ta, Almanca, Türkçe .
Bu ahenk hem kelimede hem de kelimenin sonuna gelen sıfatlarda kendini gösterir: eski, diğer, vb. İç seste ortaya çıkan bu uyum yabancı kökenli kelimelerde de kendini gösterir: saplantı (
İçindekiler
ünlü uyumu
Ayrıntılı ünsüzlerle Türkçe kelimeler [ğ]Ve [q], kalın ünlülerle (/a/, /ı/, /o/, /u/); Damak ön ünsüzleri /g/ ve /k/ ön ünlülerle (/e/, /i/, /ö/, /ü/) aynı hecededir. Benzer şekilde, ön damak diş eti ünsüz /l/ ön sesli harflerle bir hece oluşturur ve arka damak ünsüz /l/ arka sesli harflerle bir hece oluşturur. Bu konuma ünlü uyumu denir. yani /a/, /ı/, /o/, /u/ ünlüleri ile /g/, /k/ /l/ ünsüzleri; Ünlüler (/e/, /i/, /ö/, /ü/) /ğ/, /q/, /l/ ünsüzleriyle aynı hecede değil: bak [baq]Soluk yaşlı keçi [solgun]Eski ölüyü al [almaq]gelmek.
Ödünç kelimelerde bu kurala uymayan birçok kelime vardır: kâr, tezgah, yer, ahlak. Alıntı sözcüklerde kalın sesli heceleri oluşturan /i/, kaynak dilde hangi biçimde olursa olsun genellikle önce gelir: kandil, lahana, alaka düzeyi, alkollü içkiler, normal, alkol, durgun. Türkçe kelimelerde ön ses /l/ arka ünlülerle nadiren bir arada bulunur, ancak yalnızca /y/ alanında veya bileşik sözcüklerde: yayla, Gülay vb.
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]