Tövbe, bilerek veya bilmeyerek, açıktan veya gizliden işlenen günah ve hatalardan pişmanlık duymak ve bunları bir daha tekrarlamamaya niyet etmek ve aynı hataları bir daha yapmamaya gayret etmektir. Tövbe sadece söylemek değildir. İnsan tövbe ettiği şeyi bir daha yapmamaya dikkat etmelidir. Yani, Allah’a itaat ederek nefsine hakim olmalıdır.
Tövbe, yalnızca Allah’ın kabul ettiğini idrak etmektir. Dolayısıyla tövbe Allah ile kul arasında aracı olmadığına işarettir. Tövbe imkanı olmazsa insan hatalarının üzerinden adım atamaz, vicdan azabından kurtulamaz. Tövbe, kendimizle yüzleşmemizi sağlayan bir ayna görevi görür. Manevi dünyamızdaki yaralarımıza en etkili ilaç tövbedir. Tövbe, günah kirlerini yıkayan ve ruhlarımızı arındıran sudur.
Günah işlemedikçe tövbe etmesi gerekmez. Kişi her zaman tövbe edebilir. Bu, sadece insana barışı değil, aynı zamanda Tanrı’nın lütfunu da getirecek bir eylem olacaktır. Kalp, yaratılışın saf bir aynası gibidir. Ve bir kusurdan dolayı saflığını kaybetmiş olan bu ayna, sürekli olarak tövbe ile parlatılmalıdır. Hatta Peygamberimiz (sav) günde yüz defa tövbe ettiğini zikretmiştir. Böylece ümmetine tövbenin önemini anlatır.
Kişi yaptığı günahlardan gerçekten pişmanlık duymalı ve bir daha tekrarlamamaya kesin olarak karar vermelidir. Yani tövbenin en önemli şartı samimiyettir ve insan tövbe ile hayatında bazı şeyleri değiştirebilir. Bu değişiklik kişinin düşüncelerinde, duygularında, hedeflerinde ve bunun sonucunda davranışlarında meydana gelir.
Tövbe etme fırsatı, Allah’ın kullarına verdiği en büyük armağanlardan biridir.
katip: Orhan Emre
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]