Türk dilinin yaşı konusunda uzun süredir bazı tartışmalar yapılmaktadır. Bu konu bugüne kadar herkesin kabul edeceği bir tarihle netlik kazanmadı. “Türkiye’nin çağı” sorununu çözmek için birçok arkeolog tarafından sayısız argüman ileri sürülmüştür. Bu konuda yapılan çalışmaların ulaştığı nokta hakkında genel kabul gören görüş, Türkçenin en az 8500 yıllık bir dil olduğu yönündedir.
Türk dilinin 8500 yıllık olduğunu kanıtlayabilecek yazılı bir kaynak yoktur. Çünkü Türklerin en eski yazılı metinleri Orhun yazıtları denilen dikilitaşlardır. Bu nedenle Türkçenin çağını bugüne kadar geri getirebilmek için diğer toplumlar ile Türkler arasında bir ilişkiden bahsetmek gerekmektedir. Profesör. Dr. Osman Nedim Tuna bu konuda çok iyi bir iş çıkarmış ve Türkçenin Sümerce ile olan ilişkisine gönderme yaparak Sümercede Türkçenin izlerini bulmuştur. Bu çalışma yıllar önce yapılmış olmasına rağmen, hala bu argümanı kanıtlarla eleştirebilecek kimse yok. Bu, ileri sürülen bu fikrin büyük olasılıkla doğru olduğunu gösterir.
Profesör. Dr. Osman Nadim Tuna bu ilgiyi nasıl keşfettiğini ve çalışmasında karşılaştığını “Sümer ve Türk Dillerinin Tarihsel İlişkisi ve Türk Dilinin Çağı” adlı kitabında şöyle anlatıyor:
1947-1948 öğretim yılında İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Arkeoloji Bölümü’nde öğrenciyken, Sturtevant’ın A. Hititçe Sözlüğü’nün Türkçe çevirisini ve Münire B.’nin Hititçe Sözlüğü ekini geçtim. O zamanlar R. Rahmeti Aratan’dan Eski Türkçe dersi alıyordum. Merakla kitaba göz gezdirirken aklıma “GUD” kelimesi geldi. [öküz, sığır] kelime vuruşu
Bu eski Türkçe kelime “ud” ile [öküz] Sümer ve Türk dilleri arasındaki benzerliği büyüleyici buldum ve düşündüm: Bu bir tesadüf değil de Sümer ve Türk dillerine olan tarihsel ilgiden kaynaklanıyorsa, Sümerce “g” Türkçe’de sıfıra karşılık gelmeli. (İyi bilindiği gibi Eski Türkçede hiçbir kelimenin başında g yoktur.) Ve eğer bu doğruysa, o zaman bir Sümer sözlüğünün g harfinde Türkçe ile ilgili diğer kelimelerle özdeşleşme olasılığı mantıklı olmalıdır. mümkün.
Böylece Sümer hakkında bulabildiğim her şeyi okumaya ve notlar almaya başladım. Hatta Fransızcadan çevirerek Sümerce-Türkçe sözlük hazırladım. Orada fikrimi destekleyen diğer kelimeleri buldum: “gi:i”, “gig:ig”, “gis:is”, “gur:or-” vs… Böylece 1947’de ilk normal kanun çıktı. eşitleme geçti ve bazılarını daha sonra çıkardım. 43 örneğe dayanarak çıkardım.
Osman Nadim Tuna’nın yukarıda alıntıladığım yazıda açıkladığı gibi, Sümerce’deki “gud” ile Türkçedeki “ud” (her ikisi de boğa anlamına gelen) kelimeleri arasındaki benzerliklerden yola çıkarak bu konuda geniş bir araştırma başlattı. Eski Türkçeyi az çok bilenler bilirler ki Eski Türkçede kelime başlarında “-g” sesi yoktur. Her dilde başka dillerden kelimeler alınabileceğini savunan Nedim Tuna, Sümercedeki bazı kelimelerin eski Anadolu kavimlerinden alındığına dikkat çekti. Bu kelimelerden yaklaşık 166 tanesinin Türkçeye ait olduğunu söyledi.
Osman Nedim Tuna bu konuyu ilk olarak yurtdışında bir konferansta aralarında çiviyazısı uzmanları ve Sümer alimlerinin de bulunduğu yüze yakın dinleyiciye açtı. Bu ilk konferansın yapıldığı yerde Nedim Tuna’dan başka Türk bilim adamı yoktur. İkinci toplantıda Şinasi Tekin, Fehir Ez, Halil İnalcık gibi Türk ilim adamları ve tarihçileri olmasına rağmen toplantıda Sümer ilim adamları yoktu. Nadim Tuna eserini çoğaltarak toplantıda bulunanlara dağıttı. Üçüncü toplantıda Nedim Tuna, önceki toplantılarda Sümer arkeolog ve bilginlerinden hiçbirinin bir arada olmadığına inanarak bazı Sümer bilginlerini toplantıya getirmeyi başardı.
Çalışmalar sonrasında “sipad” dışındaki tüm kelimelerin benzerliği konusunda fikir birliğine varıldı ve çalışma “hataya dayandırılamaz”. [impecable] Ancak Nedim Tuna olarak kabul edilen Hoenigswald’ın aklında bir şeyler vardır. Nadim Tuna bu olayı şöyle anlatıyor:
Araştırmamda yer alan denklemlerden neden orada olduğunu anlayamadığım ve makul bir cevap bulamadığım tek denklem, aynı sesin aynı çevre koşullarında yeterli sayıda örnekle desteklenen paralel diziydi. . Hoenigswald bunu fark eden tek araştırmacıydı. Bu nedenle araştırmamı yayınlamak için acele etmedim. 1978’in sonunda, bir gün aynı konuya kaç kez dönüp birkaç saat içinde işin aslını öğrendiğimi bilmiyordum:
Herhangi iki dilin karşılaştırılması, her biri bu dillerden birine ait olan iki ayrı bölümde (gramer) yapılır. Kıyaslamamda, Türk dili doğrultusunda bölüm veya temel olarak Eski Türkçe seçilmiştir. Bunun cevabı sadece Sümerdi. Ancak Sümer dilinin de tıpkı Türk dili gibi kendine has bir derinliği vardır. Çünkü ilk metinler ile kaybolan metinler arasında en az 1300 yıllık bir zaman dilimi var. Sümer dilinin gelişmesi ve dallanması ne olursa olsun, bu dönemdeki tüm materyaller aynı sözlüğe aktarılmıştır.
Öte yandan Türk dili son 1250 yılda üç büyük devre geçirmiş ve birçok lehçeye bölünmüştür. Bu nedenle Sümerceye benzer bir Türk dili sözlüğümüz olsaydı o sözlükteki “d” için örneğin “d, y, z, t, r” gibi beş paralel değerimiz olurdu. ve destekleyici kelime dizimiz. İşte bu “zamanın derinliği”, Sümerce kelimelerde tespit edebildiğim paralel ses değerlerinin ve destekleyici malzeme dizisinin kaynağıdır. O zaman Sümer dili uzmanlarının bu lehçelerin ayırt edici özelliklerini tespit edip etmediğini kontrol etmek ve diziyi onlara göre Türk dili açısından açıklamak gerekir.
Profesör. Dr. Osman Nadim Tuna bu iş için yaklaşık 40 yıl harcadı. 40 yıl sonra, 32 ses ekolayzırının 32 özelliğini açıklamış ve bize bazı tarihsel gerçekleri ortaya çıkarabilecek değerli bir kaynak sunmuştur. Sesteki bu benzerliklerden bazılarını göstermek için:
İşte yukarıdaki gibi ses benzerliğine dayanan bazı kelimeler:
“Sümerce ve Türkçe Arasındaki Tarihsel İlişki” başlıklı makaleyi de okuyabilirsiniz.
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]