Okyanus gübrelemesi, fitoplanktonları beslemek ve sayılarını artırmak için demir ve fosfor gibi maddelerin okyanusa boşaltılmasıdır. Bu yöntemin temel amacı, okyanuslarda yaşayan, gözle görülemeyecek kadar küçük olan ve fotosentezle beslenen fitoplanktonların sayısını artırmaktır. Artan fitoplankton sayısı daha fazla fotosenteze yol açacak ve böylece atmosferdeki karbondioksit miktarı azalacaktır.
Okyanusları gübreleme fikri, küresel ısınmayı ve iklim değişikliğini önlemek için çalışan iklim mühendislerinin ortaya koyduğu çözüm yollarından biri. Fikir 1988 yılında John Martin tarafından ortaya atıldı. Okyanusların gübrelenmesi fikri ortaya atıldıktan sonra bilgisayar ortamında yapılan modellemeler sonucunda okyanusa dökülen her ton demir için artan fitoplanktonun artacağı hesaplandı. fotosentez sonucunda atmosferden 30.000 ila 110.000 ton karbondioksit çeker. Bu durumda, demir mineralleri Antarktika çevresindeki okyanusun her yerine dökülseydi, fitoplankton tarafından fotosentez yoluyla yılda 1-2 milyar ton karbondioksit atmosferden çekilirdi. Bu rakam, dünyanın yıllık karbondioksit emisyonlarının %10 ila %25’ine karşılık geliyor. Modellerde elde edilen sonuçlar başarılı olursa, karbon salınımını önemli ölçüde azaltmak ve küresel ısınmayı yavaşlatmak hatta durdurmak mümkün olacak.
Bu konudaki ilk deney 1993 yılında yapılmıştır. Bu deneyde Galapagos Adaları çevresine yaklaşık 450 kg demir metali atılmıştır. Deneyin ardından okyanusta yapılan incelemelerde demir metalinin döküldüğü alandaki fitoplankton sayısının üç kat arttığı gözlemlendi. Bu deney sonucunda demir ile fitoplankton sayısındaki artış arasında pozitif bir ilişki olduğu tespit edilmiştir. 1970’lerden bu yana okyanuslarda yaşayan fitoplankton sayısı %10 azaldı. Bu nedenle, okyanus gübreleme yöntemini kullanarak fitoplankton sayısını eski haline getirmenin bile küresel karbon emisyonlarını önemli ölçüde azaltacağına inanılıyor.
İklim mühendisleri, okyanus gübrelemesi ile ilgili deneylerine devam ediyor. Bu yöntemin olumlu yönleri, karbon salınımını azaltan diğer yöntemlere göre daha ucuz olması, bununla beslediğiniz balık sayısının fitoplankton sayısının artması sonucunda artacağı ve bunun sonucunda daha fazla balık alınabileceği ortaya çıkıyor. yakalanmış. Ancak bilim adamları, yöntemin bazı olumsuz yanlarının da olabileceğine inanıyor. İlk akla gelenlerden biri, bazı fitoplankton türlerinin asit salgılamasıdır. Bu türlere ait fitoplanktonların sayısı da artarsa okyanusların asit dengesi bozulabilir, bu da mercanların ve kabukluların ölümüne ve okyanus ekosisteminin bozulmasına yol açabilir. Böyle bir durumda okyanus gübreleme yöntemi yarardan çok zarar getirir.
Karbon emisyonları ile ilgili olarak, dünya ülkeleri çeşitli çıkar çatışmaları nedeniyle gerekli önlemleri alamamaktadır. Bu nedenle karbon emisyonları her yıl artarak tüm dünyada küresel ısınmaya ve iklim değişikliğine neden olmaktadır. İklim mühendisleri tarafından okyanus gübrelemesi gibi çalışmalar bu soruna geçici bir çözüm getirebilse de sorunun asıl kaynağının karbon emisyonları olduğu asla unutulmamalıdır. Ayrıca okyanus gübrelemesi gibi yöntemlerin doğaya tehlikeli müdahaleler olduğu ve öngörülemeyen istenmeyen sonuçlara yol açabileceği unutulmamalıdır.
Kaynak:
https://ecofriend.com/good-bad-ugly-ocean-iron-fertilization.html
https://www.whoi.edu/oceanus/feature/fertilizing-the-ocean-with-iron
http://galacticconnection.com/compare-the-pros-and-cons-on-iron-fertilization-of-the-oceans/
yazar: Muhammed Umut Bişkin
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]