yaygın isim: deniz lavantası
O oturdu: aktinarya
Mevsim: antozoa
ağaç dalı: Kanada halkı
Tür sayısı: yaklaşık 1000
Fiziksel özellikler: Tek polipler, genellikle altı kat simetrik, genellikle çok renkli.
alışkanlıklar: Genellikle alçak bir noktada sabitlenir, yavaş hareket eder ve sürünebilir; zıplayabilir, saklanabilir, yüzebilir; Yalnız.
Yaşam çizgisi: Minyatür bir polipe dönüşen ve yerleşen anjiyosperm larvasıyla sonuçlanan füzyon. Çoğu tür aseksüel olarak üreyebilir. (iki taraflı bölünme veya küçük bir doku parçasının çoğalması)
besleme düzeni: Çeşitli omurgasızlar, genellikle sokan balık pençesi dokunaçları. Birçok tür, ihtiyaç duyduğu besinleri simbiyotik alglerden alır.
Doğal ortam: denizler Kıyı bölgelerinden okyanus derinliklerine.
Yerde dağıtım: Dünyanın tüm okyanusları ve denizleri birleşti.
Deniz laleleri, gerçek hayvanlardan çok egzotik deniz canlılarına benziyor. Ancak bu sevimli görünümlü yaratıklar avlanır, hareket eder ve iletişim kurar. Hayvan olduklarına şüphe yok.
“Anemon” kelimesi “rüzgarın çiçeği” anlamına gelir. Ancak deniz laleleri bitkilerden çok hayvanlardır, ilginç bir şekilde hareketlidirler ve “hızlı yüzen balıklar dahil” avlarını takip edip öldürmek ve kendilerini diğer anemonlardan ve diğer hayvanlardan korumak için serbestçe hareket edebilirler.
“çiçek” hayvanlar
Deniz zambağı, anthozoa gibi mercanlar veya anterler gibi asma ile aynı sınıftadır. Ancak mercanların aksine laleler koloniler halinde yaşamazlar. Her birey çok küçükken bağımsız yaşar.
Anemon polipleri birçok dokunaç içerir. Toplam altı vücut simetrisi katmanını yansıtan altı katlanmış pençesi vardır. Anemonların sert, destekleyici iskeletleri yoktur. Vücutlarını formda tutmak için su basıncına veya kendi kaslarına güvenirler. Birincil vücut boşluğu su ile doldurulur. Gerektiğinde ağzının iki yanında bulunan sifon adı verilen boşluktan girip çıkar. Birincil boşluk, mezenterik adı verilen dikey doku bölümleriyle birbirine bağlanan altı odaya bölünmüştür.
Anemonlar yetişkin hayatlarının çoğunu deniz tabanına veya bir bazal diskle ayrılmış başka bir nesneye sıkıca bağlı olarak geçirirler. Ama bazen dolaşabilirler. Bazıları dik durur ve bazal disklerindeki kasların karşı hareketiyle bir dalga biçiminde titreşerek o yönde emekler. Diğerleri bazal disklerini düşürür, yapışkan pençelerini yere yapıştırır ve kendilerini ileriye doğru iter. Bazı türler kısa mesafelerde bile yüzebilir.
Tüm cnidarians gibi, deniz anemonları da oftalmik hücreler adı verilen batma hücrelerine sahiptir. Bu hücreler, avlarını yakalayan ve zehirlerini kanlarına bırakan ince deri iğneleri içerir. Anemonlar farklı türde toksinler üretir. kasları kontrol eden sinir hücrelerini barındıran nöronlar ve dokuları parçalayan sitolizin adı verilen proteinler. İki tehlikeli tür daha Ptychocystler ve Spirocystler’dir. Ptychocyst, hayvanın vücudunun etrafına onu kazmaya veya saldırmaya karşı koruyan bir düğüm örer. Keseler, anemonun avına tutunmasını veya bir kayaya sıkıca tutunmasını sağlayan uzun, yapışkan bir iplik üretir.
besleme cihazı
Çoğu anemon, dokunaçlarının erişebileceği uygun boyuttaki hemen hemen her şeyi yer. Ayrıca, yapışkan mukus tabakasına yapışan algler veya protozoalar gibi mikroskobik organizmaları yakalamakta uzmanlaşmış bazı türler de vardır ve bunlar daha sonra binlerce minik tüyün çoğalmasıyla dokunaçların uçlarına aktarılır. Dokunaçlar ağza doğru bükülür. Büyük anemonlar, kıstırma ve itme gibi ölümcül eylemler için dokunaçlarını kullanırlar.
Kaynak:
BBC Yaban Hayatı
katip:Tuncay Bayraktar
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]