Depremde hastalarının yanına koşan hemşire: İnsanlık gösterirseniz sevinirim

Depremde zaman kaybetmek yerine hastaları tahliye etmeye çalışan hemşire Shyma Alakush, “Görevimi yapmaya çalıştım. Hastalarıma bir şey olursa vicdan azabıyla yaşayamam” dedi. Gaziantep’te bir hastanede “İnsanlara insanlığı gösterebildiysem ne mutlu bana.

Gaziantep’te İnayet Topçuoğlu Hastanesi’nde güvenlik kameralarına yansıyan görüntülerde, depremde hastalarını kurtarmak için hastane koridorlarında koşan çocuk hemşiresi Şima Alakuş, binadan tahliye ettiği hastaları binadan çıkarıp tekrar hastaneye girerken başkalarına verdi. Hastalar.

TRT’den Enes Boyraz’ın haberine göre Alakuş, sarsıntıyı ilk hissettiğinde koğuşundaki hastaları düşündüğünü ve onları kurtarmak istediğini söyledi.

“Onları kurtaramasam ve bir erime olsa da yanlarında olurdum. Koğuştaki çocuğu tanıyorum. Sürekli kontrol ettiğim bir hastaydı. Onlar önce Allah’a emanet, sonra biz. Ne olursa olsun yanlarında olmalıyım.” Gelmem gerekiyordu çünkü burada olmalıydım. Bilmesem de yine aynısını yapardım.

Gece 4 gibi acile gittim. ekibime gittim. Sarsıntıyı hissettiğimde “oğlumlar otobüste” dediğimi hatırlıyorum. Başlangıçta havalı olmaya çalıştım. Biraz sarsıldığımı hissettiğimde, onları dik tuttum ve güvenli bir şekilde çıkarmak istedim.

Tekrar geri döndüm. 109 numaralı odada ortopedik bir hastam vardı. Dışarı çıkamadı, ben de onu çıkarmaya çalıştım. O hasta için tekrar geri döndüm. O hastayı çıkardıktan sonra ikinci katta dahiliye servisimiz var. Buradaki arkadaşlarımla birlikte erişkin hastalarımızı oraya götürdük ve güvende olmalarını sağladık.

Ailem de Gaziantep’teydi ama telefon edemedim. Ailemin nasıl olduğunu bilmiyordum ama ödevimi yapmaya çalıştım. Benim vicdanım çok rahat. Hastalarıma bir şey olursa vicdan azabı çekemezdim.

“Görevime devam etmek için Gaziantep’te kaldım”

Daha sonra aileme ulaştım ve iyi olduklarını öğrenince mutlu oldum. yine mutluyum Deprem bölgesinde görev yapan arkadaşlarımdan ve meslektaşlarımdan Allah razı olsun. Onların fedakarlıkları benden çok daha fazla. Ne mutlu insanlara insanlık gösterebiliyorsak ne mutlu bana.

2. derece akrabalarım var. Acımız acımızdır. Zor bir dönemden geçiyoruz ve umarım o günleri de geçiyoruz. Şimdi evim hasar gördü. Biz 7 kişilik bir aileyiz. Ailemi Bursa’ya göndermek zorunda kaldım ve şimdi bir akrabamın yanında kalıyorum. İşime devam etmek için Antibes’te kaldım. Her zaman umut vardır. İyiysek, her zaman en iyilerle tanışırız. Hayat bizi güzel yerlere götürür. umut var.”