Bunlar, şimdiye kadar yeni dil programına aktarabildiğimiz ilkelerdir. Bu ilkeler zımnen onaylanmamıştır. Dilbilim, üç dilden geliştirilen bir dilin olamayacağını kanıtlıyor. Bir dil diğer dillerden birçok kelime alabilir. Ama (dili) alamıyor.
O dilin dili olan tek hakim vardır. Narsist ve Sina dilleri sadece Arapça ve Farsça’dan kelime almakla kalmamış, sarı rengi de Arapça ve Farsça’dan almıştır.
İlkeleri ve tonlamaları daha önce olduğu gibi. Bu gramer ve tecvid sadece Arapça ve Farsça kelimelerle sınırlı olsaydı, belki Türkçe bu gereksiz akınlara biraz daha dayanabilirdi. Ancak yavaş yavaş Arapça ve Farsça besteler Türkçe kelimelerle ortaya çıkmaya, Arapça ve Farsça tonlamalara göre biçimler almaya başladı.
Umut oldu (umut). Para (pare) şeklinde kullanılmaya başlandı. Sancak, ordu (cesh) ve donanma (doninma) üniforması şeklini aldı. Zira sencâğ-ı ıserif, ordu ordusu, dünenmâ-yi hümayun gibi terkiplere girebilmek için kabul panosunda bu şartlara uymak lâzımdı. Arapça ve Farsça tecvitler (kardeş, elma, ula) gibi kelimelere tesir ederek Türkçenin mevhûb-ı ahengini bozmaya başladı.
Alimler, net grameri ve millî ahengi ile Türk dilini bozarken, evrensel kaidelere ve tonlamalara uymayıp, dilin kabile ve ahlâk kötülüğüne boyun eğmişler ve cahil hatipler yavaş yavaş kelimeleri adapte etmişlerdir. Gelen yabancılar Arapça ve Farsça ve yavaş yavaş susarak, Türkçe devam ettiler.
Para, çarşı, ablak, durumblik, tabla, sandık, kavga, tasarım (hayal etmek), bağış (vermek), inanç (inanç) gibi Türkçe kelimeler ortaya çıktı. Sıradan insanlarla hava arasında bu iki karşıt akıma izin verildiği, güzelliğin zevkinin bilgiçliğe kesinlikle üstün geldiği bir zaman vardı. Böylece yeni dil ilk örneklerini, ilk gramerini aktarmaya başladı.
Dil çocukları memnun olmayacak. Çok fazla gereksiz sözlük ve gramer ezberledikleri için ve eğitimleri sırasında yabancı tonlamaları köleleştirdikleri için bağadan çıkamadıkları gibi kendi gelenek ve göreneklerinden de vazgeçemezler. Bununla birlikte, demokratik bir ülkede çoğunluk galip geldiği için, doğal olan eninde sonunda yapay olana galip gelecektir. Siyasî tavizlerin kaldırılmasını en kutsal hedef sayan Osmanlı milleti, dil tavizlerini -kendi takdirine bağlı olduğu için- bugünden itibaren kaldıracaktır.
Bir millet hukuken eşit bireylerden oluştuğu gibi, bir dil de eşit haklara sahip kelimelerden oluşur. Eski dilde Arapça kelimeler Arapça, Farsça ve Türkçe’nin kombinasyonlarından ve edatlarından yararlanır. Farsça kelimeler sadece Farsça ve Türkçe kombinasyonlardan ve edatlardan türetilebilir. Türkçe kelimeler sadece Türkçe kombinasyonlarda yer alabilir ve Türkçe edatlarla birleştirilebilir.
Arapça kelimelerin eski dildeki Türkçe kelimelere göre iki derece olduğu görülmektedir. Farsça kelimelerin bir mükemmellik derecesi vardır. Meşrutiyet bütün imtiyazları kaldırmışsa da, bu tabiat dışı imtiyazlar Türkçede kalamamıştır.
Yeni dil bu ayrıcalıkları reddetse de halkın anlayabileceği bir dil olduğu için iki açıdan demokratiktir. Aristokrat bir hükümette, hava ve müşterekler için ayrı diller olabilir. Bir demokraside sadece bir dil olabilir, o da halkın dilidir. Yeni dil sadece mantıksal olarak eski dili gölgede bırakmaz, yeni dil özel bir adla sunulmadan ve kuralları kodlanıp duyurulmadan önce kendi kendine kurulmaya ve gelişmeye başlayan doğal bir dildir. Günümüzde gençler tarafından tercih edilmektedir.
Yarın bütün Osmanlılar ve genel olarak Türkler sadece bu dilde yazıp okuyacaklar. Öyle bir zaman gelecek ki, Sansi dilinde yazılmış kitaplar yeni dile çevrilmedikçe okunamayacak. Bugün bile yeni dili benimseyen ve benimseyen gençler eski dilde yazılmış eserleri okuyamıyor; Arap ve Fars edebiyatında CEM’lerin telaffuzundan nefret eder. Dil, bu yeni haz akışının etkisi altındadır ve bu dilsel hareket teslimiyetin sonucu olduğu için durdurulamaz. Bu akım mutlaka galip gelecektir. Sabredenler eserlerini okunmasın diye yazar, inat ve sebat gösterenler ise tarihi İrfan Paşa’nın akranları olur.
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]
İlk Yorumu Siz Yapın