Bizans İmparatoru Mauricius, İskit halkının karakterinden bahsederken “sadece Türkler ve Avarlar’da askeri disiplin olduğunu” belirtir ve sadece Türklerin kendilerini savaşa hazırladıklarını belirtir.
Bu çetin iklim şartları, coğrafi şartlar ve Orta Asya’daki diğer kavimler ve devletler arasındaki çekişmeler, bozkır ikliminde yaşayan bir millet olan Türkler için zorlu bir yaşam tarzını zorunlu kılıyordu. Bu çetin şartlar, Türkleri birer savaşçı olarak yetiştirmiş ve onların tarihte “askeri bir millet” olarak tanınmasına yol açmıştır. Sert ve soğuk hava koşullarında yaşayan insanlar, zorlu koşullara kolaylıkla alışabilmektedir. Morris’in ifadelerine göre Türkler “her türlü yoksulluğa ve kıtlığa, sıcağa ve soğuğa toleranslıydı”.
Mauricius’un açıklamaları, Ammianus’un Hunlar hakkında yazdığı karakteristik özelliklere benzer. Özellikle Mauricius’un diğer devlet yorumlarında, ırksal özellikler bakımından birbirine benzeyen toplumları veya devletleri aynı kategoride değerlendirmek Bizans tarihçileri için adeta bir gelenek haline gelmiştir.
Örneğin, Maurice kuzeybatı ülkelerinin halklarını Lombardlar, Franklar ve diğer benzer uluslar (Tacitus’un Almanlar hakkında yazdığı, Maurice’in Lombardlar ve Franklar hakkında söylediklerine benzer) olarak tanımlarken aynı gruptadır; Kuzey Karadeniz’deki Türkleri (Göktürkler), Avarları ve diğer bazı toplulukları da İskitler olarak ifade etmiş ve benzer özelliklerini genellemiştir.
Türklerin savaşa yatkın bir ülke olmasının tek nedeni tabiat şartları değildi. Milli tabiatlarından kaynaklanan “bağımsızlığa düşkünlükleri” ve ayrı aşiretler halinde yaşama istekleri, birbirlerinin üstünlüğünü kabul etmeyen, komşu olarak yaşayan aşiretler arasındaki çekişmeyi artırmıştır. Bütün bu aşiretlerden her biri reis olmayı âşık etmiş ve bu mücadeleler Çin entrikalarıyla körüklenmiş, Türk toplulukları arasındaki iç savaşlar yıllarca sürmüştür.
Birbirleriyle tanışmalarına engel bir durum olarak ortaya çıkan “lider olma aşkı” aşılamasa da Türkler, Çin’e de hakim olmaya çalışmışlar ancak bu konuda uzun soluklu bir başarı elde edememişlerdir. Bütün bu özellikler ve çevre şartları Türklerin her an savaşa hazır olmalarını gerektirmektedir.
Böylesine çetin bir iklimde Türklerin savaşlarda ve ulaşımda en büyük yardımcıları atlardı. Morris’e göre “Türk çocukları 3-4 yaşından itibaren koyunlara biner, daha sonra kız ve erkek çocuklar ata binerler ve erken yaşta iyi binici olurlar. Böylece yetişkinler olarak ata binerlerdi.” atları büyük maharetle yerler, yerler içerler Ve bütün günlerini at üzerinde uyurlar ve geçirirler.Hunlarda olduğu gibi Göktürklerde de yürümekte zorluk çekerlerdi.
Türklerin sosyal hayatında atın oynadığı role dair söylenecek çok şey var elbette. Türkler her şeyden önce doğayla mücadele ederken doğayı kontrol altına almak için en uygun araçları kullanmışlardır. Bunlardan ilki attı. Atlar sayesinde yaşadığı ortama uygun yaşam standardı ve tarzı geliştiren Türkler, “atlı ve göçebe bir uygarlık” oluşturmuşlardır. Ancak konumuz gereği atın Türk toplumundaki yerini burada Bizanslı yazarların görüşlerine yer vereceğimiz için ayrıntılı olarak ele almayacağız.
Morris bize, Türklerin savaş alanına çok sayıda at getirdiğini, kişi başına birkaç atı sadece beslenme ihtiyaçlarını karşılamak için değil, aynı zamanda düşmana bir ordu olduğu hissini vererek rakiplerine korku aşılamaya çalıştıklarını anlatır. 10 kadar büyük Türk, Romalılar ve İranlılar gibi hendekler kazmamıştı. Savaş başlayana kadar atlarını çadırlarının yanına bağlayıp sıraya dizerek bu şekilde korundular. Savaş alanına getirilen atlar özel zırhlarla kaplı olduklarından Türk askerinin koruyucusu, savaş sırasında kalkan görevi görmüşlerdir.
Türkler savaş silahları olarak kalkan, kılıç, yay ve ok kullandılar. Diğer bölgelerde olduğu gibi demir, Türkler arasında savaş aletleri yapmak için önemli bir madendi. Türkler ticari amaçla Bizans elçiliğine demir teklif ettikleri için Menandros karşılaştıkları diğer milletler arasında Türkleri demir madenleriyle tanıştırdı.
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]
İlk Yorumu Siz Yapın