1960 sonrası ikinci yenisinin dışında seçkinler arasında Türkçeye yeni anlatım olanakları sağlayanlar da vardır. Can Yücel (1926-1999), Kıbrıslı Osman Türkay (1927-2001), Talât Sait Halman (d. 1931) -aruzla tefecilik yaptı-, Turan Oflazoğlu (d. 1932), Ahmet Necdet (Sözer) (d. 1933), Özdemir İnce (d. 1936), Hilmi Yavuz (d. 1936), Hüsrev Hatemi (d. 1939), Yüksel Pazarkaya (d. 1940) – Yazar Almanya’da şiirler yazıp Türkçe ve Almanca’ya çeviriyor -, Atul Bahramoğlu (d. 1942), Refik Durbaş (d. 1944), İsmet Özel (d. 1944) kendi yollarına devam eden şairlerdir.
Kıbrıs’ı alaycı bir tonla duyulur kılan Özker Yasin’in (d. 1932) aksine, Osman Türkay sonsuz uzayda tüm zamanları ve yerleri yakalamak ister. Şiirin bitmek tükenmek bilmeyen parçalanması ve kaynaşması, zengin özelliklere sahip muhayyileci üslubu onun şiirinin özelliklerindendir. Eternity’deki çok somut sahneler okuyucuyu kendine çekiyor. Gülten Akın (d. 1933), popüler edebiyat geleneklerinden başarıyla yararlanmış ve eserlerinde kadın savunuculuğuna ağırlık vermiştir. İlk şiirlerinde kendi duygu ve hislerine ağırlık verirken daha sonra toplumsal meselelere yönelmiştir.
1970’lerden sonra da daha önce isimlerini saydığımız birçok genç (1950 doğumlu) ile şiirimiz bu çizgide devam etti. Birbirlerini takip ederler. Günümüz şiirinde adı geniş bir dinleyici kitlesini coşkuyla birleştiren bir şairden söz edemeyeceğim. 1920’lerin Vatan Şiirleri’nden hâlâ haberdar olanların yanı sıra, tamamen saçma didaktik, devrimci ve dini yazılar ya da son derece kaba ve müstehcen yazılar sunanlar var gibi görünüyor. Okuyucular zor anlar yaşıyor.
Okur kitlesi ne kadar dar olursa olsun, son yıllarda sayfalarında şiire yer veren dergilerin yanı sıra, bağımsız şiir dergileri de (Sombahar, Broy) çıkarılmaktadır. Yayımlanan şiir kitaplarının sayısında herhangi bir azalma olmamış, eskisinden daha zengin şiir antolojileri yayımlanmıştır. Dünya şiirini etkilemiş şairlerin eserleri dilimize çevrilmekte, kadim yazarlarımızın şiir kitaplarının yeni baskıları yapılmaktadır. Bunlar şiirin hayatımızdaki güçlü devamlılığının ve canlılığının işaretleridir.
1980’den itibaren şiirlerini yayımlayanlar ve Sovyetler Birliği’nin dağılmasının ardından toplumcu gerçekçi şairler, “açıklık politikası” sonucunda “neoholistik” adını verdikleri yeni bir yapılanmaya ve yaftaya gittiler. Seyt Nazir, Faysil Çolak, Hussain Haider, Mateen Cengiz, Tughrul Keskin imzalı Berwi dergisinde “Yeni El-Cami’: Kendini Biriktiren Bireyin Şiiri” başlıklı yazıları yayınlandı. Ahmet Oktay, “yeni şiirin siyasetle bağdaşmayan insan siyasallaşması” olduğunu umar ve bu hareketin hararetli tartışmalara yol açmasını umar.
Son yıllarda kendini kabul ettiren şairler arasında Ebubekir Eroğlu (d. 1950), Enis Batur (d. 1952), Erol Çankaya (d. 1953), Tuğrul Tanyol (d. 1953), Metin Cengiz (d. 1953) sayılabilir. , Tarık Günersel (1953 doğumlu), Veysel Çolak (1954 doğumlu), Ali Cengizkan (1954 doğumlu), Murathan Mungan (1955 doğumlu), Haydar Ergülen (1956 doğumlu), Lâle Müldür (1956 doğumlu) , Enver Ercan ((1958 doğumlu), Ahmet Erhan (1958 doğumlu), Hossein Atlansoy (1962 doğumlu).
Cumhuriyet şiirinin ilk yıllarından 1960’lara kadar olan döneme ilişkin hükümler kesin sayılabilir. Ancak sonraki yıllarda ortaya çıkan şairler ve şiirleri hakkında yapılan değerlendirmeler şüphesiz tartışmaya açıktır. Zaten burada isimlerini saydığım şairlerin çoğunu zaman aşındıracak ve yok edecektir.
Cumhuriyet dönemi şairlerinin ihtiyaç ve görevleri doğrultusunda önerileri bakımından zengindir. Güzel şiirler yazıldı, şairler sonsuz araştırmalarla dünyamızı zenginleştirdi. Bazen bir şiir sonsuz olur. Dolayısıyla antolojiye alınabilecek çok sayıda şiir olmasına rağmen bu şairlerin isimleri edebiyat tarihinde yer almayabilir. Şair ölümsüz olanı içinde taşır, bir mısranın ardındadır. Ragheb Paşa’nın dediği gibi:
“Eğer kasten yapılmışsa, ayetin âyetleri kâfidir.”
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]
İlk Yorumu Siz Yapın